Ամփոփվեց Հասարակայնության հետ կապերի և լրատվության հարցերով հանձնաժողովի կողմից կազմակերպված «Եթե բոլորը լսեին ինձ հիմա» վերնագրով շարադրությունների մրցույթը: Հաղթող ճանաչվեց Փիլոսոփայության և հոգեբանության ֆակուլտետի 3-րդ կուսի ուսանող Զավեն Տոնոյանը:

ԵՊՀ Սարգիս և Մարի Իզﬕրլյանների անվան գրադարանի շուտ փակվելը ձեռնտու չէ համալսարանականներին:
Գրադարանի շուտ փակվելու խնդիրը անհանգստացնում է բուհում սովորող շատ ուսանողների։ Նրանց խոսքով՝ գրադարանը փակվում է այնքան շուտ, որ չեն հասցնում գիրք վերցնել։ Խնդիրը հիմնականում տարածված է երկրորդ հերթում սովորող ուսանողների շրջանում։

«Երբ եկա համալսարան, արդեն մի քանի հասարակական կազմակերպությունների անդամ էի ու որոշակի գործունեություն էի ծավալում, բայց երբ վերցրի թռուցիկն ու կարդացի` «Ուսանողական խորհուրդ», «Ուսանողական գիտական ընկերություն», դրանց կողքին աչք ծակեց ու ինձ հետաքրքրեց «Ուրախների ու հնարամիտների ակումբ»-ը: Առաջին կուրսում ծանոթացա նաև կենտրոնական Ուսանողական խոհրդի նախագահի հետ և մեր ֆակուլտետի կազմում մասնակցեցի «Ի՞նչ, որտե՞ղ, ե՞րբ» ինտելեկտուալ խաղերին: Երկրորդ տարվա ընթացքում, երբ ֆալուլտետում ՈւԽ նախագահի ընտրություն տեղի ունեցավ, ես ընտրվեցի, բայց կանոնակարգային խնդիրների պատճառով տեղս զիջեցի ընկերոջս և դարձա նախագահության անդամ»,- պատմեց Արմեն Խաչիկյանը:

Երկու տեսակետը նպատակ ունի ցույց տալու երկու տարբեր անհատների հայացքները՝ կյանքի, իրավիճակների ու երևույթների հանդեպ։

Ես դուրս եմ գալիս տանից անհայտ ուղղությամբ: Ձմեռ է: Ոչ էնպիսին, ինչպիսին մի ամիս առաջ էր: Հիմա ավելի ցուրտ է, ու ձյունն իջնում է սաստիկ աննպատակ: Կամ էլ, ասենք, անհաղորդ մեր առօրյային, ուր քնում ու զարթնում ենք միշտ նույն կարոտով: Նրա համար կարեւորը քաղաքն է, ուր մարդիկ ապրում ու մեռնում են միաժամանակ: Կամ էլ, ենթադրենք, ոչ ապրում են, ոչ էլ…

Ի սկզբանե մարտի 8-ը առաջանալով, որպես կանանց իրավահավասարության պայքարի օր, աստիճանաբար դարձավ կանանց միջազգային օր: Պատմության էջերը թերթելիս ամենաառաջին պատմական իրադարձությունը այս օրվա հետ կապված՝ 1857 թվականի մարտի 8-ն էր, երբ Նյու Յորքի տեքստիլ գործարանների կին աշխատողներն իրենց իրավունքների պաշտպանության համար քայլերթով անցան քաղաքի փողոցներով:

Երբ ռուս վեր­ջին կայ­սեր Նի­կո­լայ Ռո­մա­նո­վի դուստ­րը` Անաս­տա­սիա Ռո­մա­նո­վան, 1914 թվա­կա­նին նա­մակ էր գրում իր հո­րը, չէր էլ կա­րող պատ­կե­րաց­նել, որ այն, ին­չի մա­սին ին­քը պատ­մում էր, տա­րի­ներ ան­ց դառ­նա­լու էլ սո­վո­րա­կան մի բան. «Ես նկա­րե­ցի ինքս ինձ` նայե­լով հայե­լու մեջ, բայց դա շատ դժ­վար էր, որով­հե­տեւ ձեռ­քերս դո­ղում էին»:­