«ԵՍ ԱՅԺՄ ԷԼ ՍԻՐԱՀԱՐՎՈՒՄ ԵՄ ՈՒ ԵԿԵԼ ԵՄ ԱՅՆ ԽՈՐԻՆ ՀԱՄՈԶՄԱՆ, ՈՐ ՉՍԻՐՈՂ ԵՎ ՉՍԻՐԱՀԱՐՎՈՂ ՄԱՐԴԸ ԴԱԴԱՐՈՒՄ Է ԱՊՐԵԼ». ԱՐԾՐՈՒՆ ԱՎԱԳՅԱՆԸ՝ ԻՐ ՄԱՆԿՈՒԹՅԱՆ, ՍԵՐԵՐԻ ՈՒ ԿՅԱՆՔԻ ՄԱՍԻՆ

Ավագյանը ցավով նշում է, որ հայրն ու հորեղբայրը մեծացել են որբ ու անօգնական. «Հայրս շատ վաղ կորցրել է ծնողներին ու եղբոր հետ ապրել որբության ու չքավորության մեջ»:

Նա հիշատակում է, որ  մայրական շառավիղը սերում է Խաչատուր Աբովյանի քեռու գերդաստանից. «Մայրական  գերդաստանս Խաչատուր Աբովյանի քեռու շառավիղն է, նրանք ապրել են բարեկեցիկ ու լավ պայմաններում»:

Ավագյանը պատմում է, որ ծնողներն ունեցել են չորսամյա կրթություն, բայց եղել են գրասեր ու ընթերցասեր, գրքի հանդեպ սերը շարունակվել  է  անգամ խոր ծերության շրջանում. «Գիրքը մեր ընտանիքի զարդն է: Ես այսօրվա նման հիշում եմ ՝ քույրերս գրքի համար կռվում էին»:

Ահա, թերի կրթություն ունեցող ծնողներն իրենց հինգ զավակներին տալիս են բարձրագույն կրթության: «Չարքաշ աշխատանքով պահում էին ընտանիքը: Հայրս ատաղձագործ էր, բայց երեխաներից ոչ մեկին արհեստ սովորելու չտվեց»,- ասում է Ա. Ավագյանը:

Նա նշում է, որ չնայած չարաճճիություններին՝ վաղ տարիքից  ֆիզիկական դժվարին աշխատանքներ է կատարել.  «Օր ու գիշեր աշխատում էի. մենք բալի ծառեր ունեինք, որոնց քանակն անթիվ էր, մեծ դույլերով  քաղում  ու վաճառում էի: Այնքան էի բարձրանում այդ ծառերը, որ ոտքերս վնասվում ու արյունոտվում էին: Շատ հաճախ տնից տուն էի ընկնում, որ մի քանի կոպեկ աշխատեմ ու հաց առնեմ»,- հիշում է դեկանը:

Դեկանի մանկությունն անցել է Քանաքեռի ձորում՝ մանկական խաղերով ու չարաճճիություններով  «հովանավորությամբ». «Վաղ գարնանը դասերից փախչում ու բարձանում էինք ձորի կեռասենիները, քաղում ու ուտում էինք, ինչքան սրտներս ուզեր»:

Ավագյանի նկարագրմամբ, վերոնշյալ ձորը հայտնի էր իր երեք աղբյուրներով, որոնց անվանումները պատահական ընտրված չէին. «Ծարավ աղբյուր», «Շոռ աղբյուր» ու «Կաթի աղբյուր»: «Մի դեպքում ջուրն այնքան աղի էր, որ ստացել էր «շոռ» անվանումը, մյուսը՝ կաթի նման սպիտակ ու համով, իսկ «Ծարավ աղբյուրի» ջուրն այնքան սառն ու քաղցր էր, որ ինչքան խմում չէինք հագենում»,- ոգևորությամբ պատմում է դեկանը:

Ավագյանը ամենից շատ կարոտում է  պարզ, անարատ, զուլալ, հավատավոր

մարդկային հարաբերությունները, որոնք այժմյան հասարակությունում դժվար է գտնել. «Այնքան խարդավանք կա, որ վերջը չի երևում. Ողբերգությունն այն է, որ խարդավանքը  քողի ու լուսավոր խոսքերի տակ է թաքնված»: 

Հիշելով մանկության սերերին՝ դեկանն անկեղծորեն խոստովանում է, որ շատ է սիրահարվել:  «Եթե պատմեմ միայն մեկից, ապա դա կդիտվի խտրականություն. մարդուն պետք է սիրել ամբողջովին, իսկ ես բոլորին անկեղծ սիրել եմ,- ասում է նա ու հավելում. «Ես այժմ էլ սիրահարվում եմ ու եկել եմ այն խորին համոզման, որ  չսիրող և չսիրահարվող մարդը դադարում է ապրել»:

Դեկանի բնորոշմամբ,  գեղեցիկ աղջիկը նման է գեղեցիկ կտավի, որին անհնար է անտեսել.  «Ինչպես կարելի է չհիանալ այն շքեղ կտավներով, որոնք թանգարանի զարդն են. այդպես էլ կինն է. պետք է գնահատել գեղեցկությունն ու սիրել»:

Արծրուն Ավագյանը պատմում է, որ այնքան չարաճճի է եղել, որ իրեն 9Ա  դասարանից տեղափոխել են 9Բ դասարան. «Այնտեղ էր սովորում իմ սիրած աղջիկը, ինձ նրանից բաժանում էին: Ես ծանր էի տանում այդ բաժանումն ու երկու շաբաթ դասի չէի գնում»,- ծիծաղով պատմում է դեկանը: 

Նա ասում է, որ ուսանողական վերջին տարվա սիրահարվածության ժամանակ էլ որոշվում է իր հետագա ճակատագիրը. «Մի անգամ, երբ ուղեկցում էի այն աղջկան որին սիրահարվել էի, և որը հետո դարձավ կինս, ինձ հանդիպեց ակադեմիկոս Հրանտ Թամրազյանը և  առաջարկեց մնալ ու աշխատել համալսարանում»:  

Ամփոփելով իր պատմությունը՝ Արծրուն Ավագյանը հավաստիացնում է, որ ապրելու է հայրենի Քանաքեռում, սակայն ունի մտահոգություն. «Քանաքեռը Երևանում միակ բնակավայրն է, որտեղ որևէ փողոցում լուսափոր չկա. իմ օրրանն անտեսված ու մոռացված է, որի համար ես ցավ եմ ապրում»:

Անգին Խաչատրյան